بررسی عوامل موثر برمشارکت اجتماعی و فرهنگی دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور ‏«بررسی موردی پیام نور مرکز رشت» ‏

طرح مسأله:  افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی به عنوان پدیده ای فراگیر در یک صد سال اخیر هم کشورهای صنعتی و هم کشورهای در حال توسعه را با چالش های جدیدی رو به رو ساخته است. توجه به نقش مشارکت اجتماعی در توانمند سازی انسان­ها، افزایش بهره وری، کاهش مشکلات شهری و تحقق توسعه، مشکلات ناشی از عدم مشارکت و مشارکت محدود در فعالیت های اجتماعی شهری در جامعه ایران که در دوران گذار از جامعه سنتی به مدرن است به عنوان یک مسأله اساسی در مدیریت شهری است. مقاله حاضر بر مبنای پژوهشی تدوین یافته است که در سال 1389 با عنوان «بررسی عوامل مؤثر بر مشارکت اجتماعی و فرهنگی دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور» انجام گرفت و در آن متغیرهای میزان تحصیلات، احساس تعلق اجتماعی، مشکلات اقتصادی، عضویت در تشکل­های اجتماعی و فرهنگی به عنوان عمده­ ترین عامل تأثیرگذار در زمینه سازی مشارکت اجتماعی و فرهنگی دانشجویان تحلیل و تبیین گردید. روش: پژوهش با استفاده از روش­های اسنادی و پیمایش انجام گرفت، برای جمع آوری اطلاعات از تکنیک پرسشنامه که پیش آزمایش شده بود، استفاده گردید و پس از تکمیل پرسشنامه، داده­های        گردآوری شده، بر اساس مقیاس­های اندازه گیری متغیرها کدگذاری و با نرم افزار  spss  پردازش و تجزیه و تحلیل شده­اند. داده­های به دست آمده از این پژوهش به صورت آمار توصیفی ارائه گشته و نتایج تحلیل آن در آمار استنباطی با استفاده از آزمون t.test و پیرسون در روش انجام  شده است. یافته­ها: بین متغیرهای احساس تعلق اجتماعی و مشکلات اقتصادی و عضویت در تشکل­ها و نهادهای اجتماعی و فرهنگی رابطه معناداری مشاهده شده است. اما تأثیر  میزان تحصیلات بر مشارکت اجتماعی و فرهنگی دانشجویان دختر همواره قابل تأیید نیست و می ­تواند وجهی سلبی به خود بگیرد و از مشارکت مورد انتظار آنان بکاهد. نتایج: با کاهش مشکلات اقتصادی  میزان مشارکت دانشجویان افزایش چشم گیری داشته، افزایش احساس تعلق اجتماعی و عضویت در تشکل­های اجتماعی هم کمک شایانی به  میزان مشارکت دانشجویان کرده است. افزایش سطح تحصیلات بر  میزان مشارکت دانشجویان تأثیر معناداری نشان نداد. بنابراین تلاش برای اصلاح و تغییر قوانین حاکم بر شئون دختران جامعه تحصیل کرده دانشگاه نسبت به مسأله مشارکت و هم چنین کاهش مشکلات اقتصادی و گسترش احساس تعلق اجتماعی، پیش شرط اساسی برای ارتقای مشارکت آنان است.